Dei skulle nyte pensjonistlivet og flytta til Hallingdal - så kom «Hans»: No har dei budd på hotell i tre månader

Vigdis og Olav Nilsen flytta til Nesbyen for å leve det gode liv. Over tre månader etter «Hans», bur dei framleis på eit lite hotellrom

Dei har budd mesteparten av livet i Hurum der dei i mange år har køyrd drosje. Men når dei begge vart pensjonistar ville dei flytte på seg. Dei vurderte litt fram og attende, og kom fram til at dei hadde budd lenge nok på ei avsides plass, langt unna folk. No ville dei finne ein stad som var sentral, men samstundes roleg og fint.

Sentralt og roleg

Paret har slekt i både Sigdal, Ål og ved Krøderen. På denne måten vart Nesbyen ein sentral plass midt i mellom. I februar 2022 vann ekteparet bodrunden på huset i Stasjonsvegen.

Når paret overtok huset i påska same år, gjekk dei straks i gang med oppussing. Dei bygde nytt bad og pussa opp alle rom. Huset var akkurat passe stort og låg perfekt plassert bakarst på tomta, med ein stor og romsleg hage framfor huset. Dei fekk gjerda inn tomta, slik at hunden Mille kunne få springe fritt. Det var kort veg til både butikk, senter og lege, og dei hadde gangavstand til alt dei trengde i sentrum. Alt var på plass for eit heilt perfekt pensjonisttilvære.

Sivilforsvaret bankar på døra

Eit snautt år etter at dei hadde flytta inn, skjedde det. Då kom «Hans», og det gjekk fort frå vatnet starta å kome inn i krokar og krikar i bygda, til dei hadde sivilforsvaret på døra fyrste gongen. Då fekk ekteparet beskjed om å vere førebudd på at dei kanskje måtte evakuere i løpet av kort tid.

Neste gong det banka på døra, fekk paret beskjed om å gjere seg klare. Då skjønte dei at det var alvor.

Olav Nilsen gjekk ut og hekta campingvogna på bilen. Vigdis Nilsen henta mat, klede og det aller viktigaste og fekk det ut i vogna.

Så banka det på døra for tredje gong, då var beskjeden klar: Dei måtte reise med det same.

Dei henta hunden Mille og starta bilen, svinga ut på vegen og køyrde opp til idrettshallen, der det var laga til evakueringssenter.

I ei campingvogn på ein parkeringsplass

I to netter sov dei i vogna på parkeringsplassen utanfor idrettshallen. Den tredje dagen sette dei seg i bilen og køyrde til Ringerike. Det hadde seg nemleg slik at berre ei dryg veke før «Hans», hadde ekteparet vore i ei motorsykkelulykke. Han hadde kome frå ulykka med nokre små skrammer, men kona Vigdis hadde vore ut og inn frå sjukestugu i Ål og Ringerike sjukehus. Denne dagen måtte ho attende til sjukehuset, og Olav og hunden Mille køyrde attende aleine til parkeringsplassen ved idrettshallen.

I to netter til sov han og hunden i campingvogna. Men då fekk han eit tilbod om å leige eit lite hus i sentrum som vanlegvis vart leid ut til turistar. Der budde han nokre dagar, fram til han fekk eit tilbod på Nesbyen hotell. Nilsen skunda seg å flytte inn og gjere alt klart til kona kom heim frå sjukehuset

Frå campingvogn til hotellrom

I etterkant har dei kjøpt eit lite kjøleskåp og ein mikrobølgeomn. Dei har henta campingbordet frå campingvogna og ei hylle til å sette litt mat og slikt i. Dei har fått laga seg til så dei har det aller mest nødvendige, men etter tre månader på hotell så saknar dei begge eit kjøkken, vaskemaskin og litt meir plass til seg sjølv og hunden.

– Det går i brødskiver og mikromat, fortel Vigdis Nilsen.

Dei har eit rom til stove og kjøkenkrok, og eit soverom med to separate senger på kvar si side av baderomsdøra. Hunden Mille bur på golvet under vindauget på soverommet. Det er ikkje mange kvadratmeterane å bevege seg på, men paret klagar ikkje.

Men det vesle huset med den fine hagen, i det trivelege nabolaget og det gode liv, det er ikkje sikkert at dei får attende. Men kva skal dei gjere no, og skal dei halde fram med å bu på hotellrommet?

– Me kan jo ikkje bli buande slik så mykje lenger. Det er litt trongt her, sjølv om me ikkje treng så stor plass.

I og med at paret ikkje kjente nokon i Nesbyen frå før, har verken Vigdis eller Olav noko apparat rundt seg i bygda. Dette gjer at det har vore vanskeleg å treffe dei rette som kanskje kjenner til eit ledig hus eller leilegheit. Derfor har dei tenkt at dei skal prøve å halde fram i det vesle rommet ei stund til, i håp om at dei kanskje kan få eit svar på kva som skjer med huset, så raskt som mogleg.

– Dei fleste som bur i Nesbyen har gjerne ein familie her, men me er berre oss, seier Vigdis Nilsen.

Om det er dårleg vêr ein dag, eller dei ikkje veit kva dei skal ta seg til, så fristar det ikkje alltid å sette seg i den vesle tosetaren på hotellet. Då set dei seg heller i bilen og køyrer av garde. Gjennom dei tre siste månadene har dei rekt å bli godt kjent på alle stikkvegar og hyttefelt rundt om i både bygda og i nabogrendene.

Paret har humør og mot som få, etter så mykje motgang. Dei gir ikkje inntrykk av at dei på nokon måte har gitt opp Nesbyen heilt enno. Men kort tid etter at Hallingdølens journalist møtte ekteparet, kom det oppdatering frå kommunen.

Ingen gladmelding for ekteparet Nilsen

Onsdag kveld kom det fram i Hallingdølen at kommunen ville presentere eit nytt forslag om flaumvoll. Der fleire hus kan friskmeldast frå bygge- og deleforbodet som kommunen kom med for ei tid sidan.

Men heller ikkje her kjem det gode nyheiter til ekteparet, huset deira er framleis utanfor det planlagde flaumvernet i sentrum og byggeforbodet blir som det har vore.

– Kva tenkjer de no?

– Dette kjem til å ta lang tid, er eg redd. Me kan ikkje sitte her i eit år til å vente. Me må nok finne oss ein annan plass å bu no, men det er ikkje lett, meiner Olav Nilsen.

Olav og Vigdis Nilsen ynskjer mest av alt å bli verande i Nesbyen, men dei er usikre på om dei klarer å finne noko meir varig stad å bu. Dei innser at det kan ta si tid før det skjer noko, om det blir å bygge opp att huset eller ikkje.

– Me ville jo oppover denne vegen, og me likar oss godt i Hallingdal. Det er ikkje lett å finne noko nytt hus her på Nesbyen. Men om me ikkje blir i bygda, så trekker me nok i retning nedover att. Ikkje heilt attende til Hurum, då satsar me i så fall på Flå eller noko i den retninga, seier Olav Nilsen.

Paret fortel at dei er slitne og lei av å leve som dei gjer, men dei ynskjer likevel å poengtere at dei har følt seg godt varetatt av kommunen sjølv om ting har tatt veldig lang tid. Dei har opplevd å få svar når dei har spurt om ting, og meiner det er viktig å presisere.