Lidenskapen for mat førte tvillingane til Hol

Møt tvillingane Ole Jørgen og Lars Petter Karstensen (29) som vil skape eit levebrød av maten.

Dei er busett i Hovet, av alle plassar. Ikkje for det, men du skjønar - dei er ikkje frå bygda, ikkje ein gong frå Hol. Eigentleg er dei akademikarar frå Fredrikstad - utan røter til Hallingdal.

Lars Petter har ein master i matematikk frå Universitetet i Oslo. Tvillingbroren er sivilingeniør med master i kyberteknikk frå NTNU.

Dei kunne flotta seg i byen. Tent store pengar. Jakta karriere. I staden valte dei gummistøvlar, ullgenserar og småbruk. Dei vil skape eit levebrød av maten. Difor starta dei «Brødrene Karsten mangesysleri».

Kvifor «mangesysleri»? Det vil du fort skjønne.

— Viss ein har fokus og nokon verdiar, endar ein stort sett opp der ein vil. Du vil kanskje gjere nokon «feil» undervegs, men det lærer ein masse av. Dei er privilegerte, dei som veit kva dei skal drive med frå tidleg alder, seier Ole Jørgen.

Dei kjem ikkje rett frå Fredrikstad. Lars Petter hadde inntil nyleg jobb i Stuttgart i Tyskland. Ole Jørgen budde i Trondheim. No har dei landa lengst vest i Hallingdal, med begge beina godt planta på jorda.

— Utdanninga var heilt grei, den. Men eg har ikkje noko bruk for ho. Eg har eit stort studielån, seier Ole Jørgen.

Han rakk aldri å koma seg ut i ein jobb som vart relevant for utdanninga før han ville gjere noko anna.

— Eg sendte ut nokre halvhjarta søknader som eg fekk avslag på. Det er eg eigentleg glad for i ettertid.

Lars Petter heldt ut snautt tre år i jobben før han kasta inn handkledet.

— Det siste året jobba eg i Tyskland, men jobben kjendest meir og meir meiningslaus, seier han.

No jobbar Ole Jørgen i Rueslåtten ysteri. Lars Petter er «frilancer» og tar elles av seg dyra når broren er på jobb.

— Eg hadde nok stress i den førre jobben. Da gjekk dagane ut på å stå opp, kome seg på jobb og mose gjennom kjedelege arbeidsoppgåver. Ein blir sliten i hovudet fyrst, så i kroppen. Det kjendest heilt jævlig når eg gjerne ville vere aktiv, seier Lars Petter.

— Er det her de blir buande?

— Det veit ein aldri. Ein må ta det som det kjem. Plutseleg treffer ein nokon frå Telemark.

— Eller Sri Lanka, skyt Ole Jørgen inn.

— Sri Lanka?, smiler broren. Er det noko du ikkje har fortald?

Ole Jørgen rister på hovudet. Men førebels har ingen dukka opp - korkje frå Telemark eller Sri Lanka. Fram til det skjer, bur dei saman.

— Me hadde ingen plan om det, men gitt vår livssituasjon og sivilstatus passa det seg sånn. Det har gått greitt til no. Me har eit mål om at det skal endre seg, seier Lars Petter.

— Kven får plassen, då?

— Det er vel førstemann som får dame det då, ler han.

Dei har mange jern i elden. Ullgriser som skal fôrast, høner og hanar skal stellast og kaninar som skal ... slaktast?

— Me er glad i dyr. Det er for så vidt ikkje så vanskeleg å skulle slakte dei, fordi me veit at dei har hatt det bra. Det er enklare å ete eigne dyr enn andre sine, fordi me veit kva dei har fått i seg og korleis dei har hatt det, seier Ole Jørgen.

Det er ingen tvil om at ullgrisane Marina, Olga, Svetlana, Daria, Justyna, Bogdan og Igor lever det glade liv. Tvillingane set høge standarar til råvarer - det skal vere lokalt, helst norsk og økologisk eller tilsvarande kvalitet. Det er det beste for dei sjølve, og det beste for dyra, seier tvillingane.

Det dei kan har dei lært gjennom YouTube og timevis med «nerding». Elles er det ein enkel regel som gjeldt: Ein lærar gjennom å gjera.

— Me er matnerdar, kan du seie.

Dei har opplevd det Hallingdal har å by på når det gjeldt mat. Det er ein «god matkultur her», seier dei. Målet er å kunne lage til et kjøkken på garden, slik at dei kan produsere mat heime og selje det vidare. Dei syslar med så mangt, med andre ord.