Elva
Kapittel 5 skrive av 7.-trinn ved Gol skule.
Hjelp! Lukk opp! Elsa bankar i veggen.
«Det går ikkje», sukkar Nicholai. Brått høyrer dei ein summande lyd og skarpt lys skjer i auga deira.
Artikkelen held fram under annonsen.
«Skrudde du på lyset?», spør Elsa forsiktig.
«Nei, eg trudde du gjorde det?»
Dei ser på kvarandre. «ÆÆÆÆ!»
Så blir det mørkt. No høyrer dei den same summelyden, berre endå høgare. Lyset blinkar litt før det på nytt blir skrudd på. Men denne gongen er lyset raudt!
Elsa ser seg rundt, ikkje berre er Nicholai borte, men kniven også!
Kjellaren er liten og grå. Veggane av betong. Taket er rote, og det dett stadig ned sagflis. Sur lukt av gamal parfyme. Brått høyrer Elsa slepande skritt kjem mot luka. Ho kjejjer panikken kome. Plutseleg stoppar dei. Ho høyrer håse, kviskrande stemmer.
«Er ho her?» «Ja, i kjellaren.» «Gjer alt klart til i kveld.»
Meir høyrer ho ikkje. Tusenvis av tankar surrar rundt i hovudet hennar. Tankar om alt mogeleg. Asle, vandraren, skuggemannen, den gamle dama, steinen, kartet, insektboka og kassa. Kva med Nicholai? Korleis kunne han gjere noko slikt mot henne? Kvar er han? Kvifor er han så avhengig av insektboka si? Kva har han gjort dei siste fem åra? Er han faktisk snill? Korleis kom han seg ut av kjellaren? Kven kasta steinen og kvifor? Kvar er kassa no? Kva tyder alle dei keltiske symbola? «Kom igjen Elsa, fokuser», seier ho til seg sjølv. «Viss Nicholai klarte å koma seg ut, kan du og». Elsa ser opp på luka, fyrst trur ho at ho hallusinerer. Ho ser opp på luka ein gong til. Nokon ferske bloddropar heng på låsen. Brått høyrer ho tunge andedrag, fleire bloddropar renn gjennom luka. Det dryp sakte, men sikkert ned på golvet. Før ho veit ordet av det, ligg det ein dam av blod rett framfor henne. «Asle?» ropar ho håpefullt.
Artikkelen held fram under annonsen.
«Elsa?» høyrer ho ei svak stemme si. «Låsen, Asle! Du må opne låsen!»
Asle vrir seg rundt og grip tak i låsen. Han bruker alt han har av krefter, men han får den ikkje opp. Fingrane er nomne og stive. Hjartet hans hamrar og det kjenst som om han har sprunge ein heil maraton. Auga hans er fulle av tårer og han klarer nesten ikkje å sjå.
Det høyrest ut som om låsen er i ferd med å gå opp. Men når Elsa høyrer godt etter, høyrer ho at lyden ikkje kjem ovanfrå, men bakfrå. Ho snur seg rundt. Kvar kan lyden komme frå? Det fyrste ho ser er kassa. Ho opnar kassa forsiktig. Der er det ein svart liten boks med store digitale tal som lyser skarpt mot henne i mørket. Den tel ned!
Akkurat då ho forstår kva det er, blir luka lyfta opp. Der ser ho bestevennen sin liggje på golvet, hardt skada og full av blod. «Spring, Asle, spring!» ropar ho fortvila.
Men Asle rører seg ikkje! Elsa tek armane hans rundt skuldra si og halar han med seg ut. Ho spring det fortaste ho kan, medan Asle heng haltande etter.
Ute er det kaldt og mørkt. Det blæs kraftig, trea gynger fram og attende. Kulda smyg seg inn i kroppane deira. Elsa snur seg og ser på hytta. Berre nokre sekund etter blir den sprengd i fillebitar. Vindauga vert knust, tak og veggar flyg gjennom lufta. Det einaste som står igjen er den ugjennomtrengjelege kjellaren. Bakken ristar og Elsa mistar nesten balansen. Elsa senkar farten litt for å passe på Asle. «Korleis kom du deg hit,» spør Elsa redd.
«D-d-d-det var ein skugge der,» svarer Asle svakt.
«Hæ? Ein skugge?» Elsa ser forskrekka på Asle.
Artikkelen held fram under annonsen.
«Ja, han hjelpte meg,» svarar Asle enda svakare.
«Men, kvifor let han deg liggje å blø?» spør Elsa.
