Elva

Kapittel 4 skrive av 7.-trinn ved Hemsedal barne- og ungdomsskule.

Elsa kikkar forsiktig ned på det ho tråkka på. Der ligg Asle. Ho set seg ned på huk ved sida av han.

– Asle? Ansiktet er gjørmete og fullt av blod. I panna er nokre symbol rissa inn med kniv. Hjartet til Elsa dunkar fortare og fortare. Skrekken tek tak.

– Skuggemannen, kjellaren, stønnar Asle plutseleg.

– Ja, kva er det med han?

Asle blir liggande, ein bloddrope renn ned frå munnen. Blikket blir slørete, pusten svakare og svakare.

– Asle! Asle, ikkje forlat meg! A

Han blir liggande. Nicholai legg ei trøystande hand på aksla hennar.

– Det går fint Elsa, seier han trøystande. – Han var uansett ein krøpling og ein byrde for oss. Det er vi som må løyse mysteriet. Han mumlar lågt, så ho ikkje høyrer det. Over dei skrik ei kråke. Dei kjenner eit kaldt gufs. Plutseleg høyrer Elsa og Nicholai eit knekk også eit til knekk. Lyen kjem nærare og nærare. Elsa og Nicholai reiser seg brått.

– Vi blir forfølgd, kviskrar Nicholai dystert.

– Han er her, kviskrar Elsa. Så trer skuggen ut framfor dei. Høg og nesten usynleg i den mørke skogen. Han har hettegenser og held noko langt og sølvaktig i venstre handa. Han løftar den venstre handa og går nokon steg mot dei. Dei ryggar. Han kremtar og går enda nokon steg nærare.

– Løp, skrik Nicholai og snur seg. Elsa nøler. Ho kikkar ned på Asle og bort på skuggen igjen.

– Kva er det du ventar på? Løp, brøler Nicholai og drar henne med seg. Elsa snur seg og snublar inn i skogen, bak Nicholai. Nicholai klemmer hardare og hardare rundt handleddet hennar. Ho mistar følelsen i fingertuppane. Nicholai slepp taket om handleddet hennar. Beina deira dundrar i den mjuke skogbotnen, jaga av ein skugge. Elsa kjenner pusten som ein blåsebelg og hjarta hamre. Beina er som bly. Ho stokkar beina og stuper framover. Ho gisper etter luft, men det kjem ingenting. I nokre smertefulle sekund kjennest det ut som om ho skal døy, så strøymer lufta inn i lungene att. Ho ser Nicholai forsvinne innover i skogen og ropar at han skal vente.

Ho stablar seg opp på beina og ser bak seg. Skuggen er borte, forsvunnen i den mørke skogen. Ho fortar seg i den retninga der Nicholai forsvann. Så brasar ho inn i nokon. Tenk om det er skuggen! Ho løftar forsiktig blikket og ser inn i dei brune augo til Nicholai.

– Hysj, kviskrar han og peikar på den brune hytta framfor dei. Dei listar seg nærare. Elsa legg handa mot vindauga og kikkar inn. Det er mørkt og svarte slitte veggar.

– Ser du nokon der inne?

– Nei, berre spindelvev og daude fluger, kviskrar Elsa. Dei går forsiktig mot døra, og opp den øydelagde trappa. Dei kjenner på det rustne dørhandtaket og sjekkar om døra er open. Dei opnar døra forsiktig, den knirkar høgt. Lukta av muggen mat og gammal parfyme sig ut.

Dei stig over dørkarmen, gangen er mørk og støvete. Berre eit par sko og ei gammal og slitt jakke der. Elsa og Nicholai fortset inn i noko som liknar ei stove. I hjørnet ein møllspist sofa. Midt på golvet eit bulkete teppe.

– Kvar trur du kjellaren er?

– Eg meiner å hugse ei luke i golvet ein stad, svarar Nicholai.

Elsa ser overraska bort på Nicholai, så dreg ho på akslene. Dei begynner å leite langs golvet. Nicholai lyftar teppet.

– Eg fann luka!

Når dei endeleg får opp luka, dett Nicholai ned den bratte trappa. Han stønnar høgt.

– Gjekk det bra?

Nicholai svarar ikkje med det same. Så ropar han.

– Kom hit med ein gong.

Elsa går ned den støvete trappa. Midt på golvet ligg ein blodig kniv og ved sida av ligg Nicholai med boka i handa.

– Sjå! Eg fann insektboka mi, seier han og smiler. Då høyrer dei nokre fottrinn, og luka smell igjen over dei. Alt er kolsvart. Dei er fanga!