Juleminne frå vinteren 2000

La meg ta deg med attende til ein desemberkveld for 16 år sidan.

Snøen ligg tung på trea langs Nordbygdvegen. Eg sit i bil, på veg til årets juleball. Eg har lange, svarte hanskar, og ein si, svart fløyelskjol som eg har sydd inn og stramma stroppane drastisk på for å få til å sitte. Den er nok meint for nokon som er litt eldre enn meg. Men håret er bra. Herlegheit, håret er perfekt! Mjuke, mørke krøller i ein ball i nakken, og stive korketrekkarar ved øyrene. Har brukt om lag ei halv sprayflaske med Elnett. Det stinkar gass og gamal dameparfyme, men det er den som funkar.

Det kilar i magen i det mamma svingar inn framom gymsalen over Ål ungdomsskule. «Kos deg, då!» seier ho. Eg nikkar, tar veska i handa og stavrar meg frå bilen til inngangsdøra på høge hælar. Ein kan seie eg er utrent. Høge hælar er ikkje akkurat det fyrste ein får utdelt når ein veks opp i Vats. Men eg kjem meg inn.

Bordplasseringa blir løyst med ein slags sosial russisk rulett. Polonese. Gutane og jentene blir stappa inn i kvar sin garderobe, og i det Valdresmarsjen ljomar i ribbeveggene, er det berre å byrje å gå. Han som går inn samtidig som deg, er din kavaler for kvelden. Og gudane er aldri så rause at dei gir deg han blonde i B-klassen som du har eit godt auge til. Det seier seg sjølv at det er risikabelt. Det går heilt ok. Eg får ein raudhåra, ekstrem blyg type frå 10.-klasse. Og han får meg. Minst like blyg. Så der sit me og dyttar i oss biff stroganoff utan å seie eit kløyva ord.

Etter ein time, som kjennest som tre, blir borda rydda og eg får komma attende til veners trygge famn. No skal den grøne linoleumen med fargerik banemerking bli til dansegolv. Men eg og mine, me blir ståande klistra til ribbeveggen og late som me ikkje gidd å danse. «Dårleg musikk» blæs eg til resten av vegghenget gjennom suggerande technorytmer, men gløttar lengselsfullt på dei som openbart ikkje syns det.

Så skjer det. Han blonde frå B-klassen kjem gåande. Rett. Mot. Meg. Han helsar. Eg set opp mitt faste forsvar, humor. Han ler. Herlegheit, han ler! Og han blir ståande og prate i fleire minutt. Heilt til: Dei to velkjende vispeslaga som opnar «I can’t make you love me» med Bonnie Ryatt sprett ut frå høgtalarane. Nitti prosent av dansegolvet trekkjer til side. Berre nokre få par står att, med vinkelrette armar rundt kvarandre sine liv. Blond frå B-klassen rettar fram handa, eg tar den. Saman går me ut på golvet. Hender blir kopla på midjer og me er i gang.

Etter ganske nøyaktig femten sekund slår panikken over meg. Det er for stille. Han kjedar seg. Kva skal eg gjera? Eg drar ein vits. Ingen reaksjon. Hjelp! Kanskje han ikkje høyrde kva eg sa? Eg prøver igjen. Ikkje så mykje som ei lita humring. Han kan ikkje ha høyrt meg. Musikken er høg. Me står ikkje tett nok. Eg drar den same vitsen ei siste gong. Han stoppar, ser alvorleg på meg og seier: «Du må alltid tulle, du.» Så slepper han meg. Spaserer målretta over straffefeltet, og forsvinn i folkemengda. Eg står att, stivna i slowdancepositur. Med ein sår klump i magen og perfekte korketrekkarar ved øyrene.

Så, til deg som skal sende ungdomen på ball i næraste framtid, du må gjerne oppfordre til trivsel og hygge, men hugs også å minne om at: Det er same kor fin sveis du har, du kan likevel bli forlate på dansegolvet av han i B-klassen.