Halling på menyen!

Hallingdølen fortalde oss nyleg at reiselivet skrik etter faglært arbeidskraft. Kokkar, servitørar og resepsjonistar.

Åtte av 10 fagfolk og lærlingar må hentast utanfrå. Det trengst openbart ein offensiv for å få hallingungdomen til å søke seg til dalen si «oljenæring». Det blir ofte mest merksemd om arbeidsplassar som forsvinn frå dalen. Me bør bruke endå meir krefter på moglegheitene for vekst og utvikling som ligg rett framfor føtene våre.

Reiselivsnæringa er i rivande utvikling, i heile Norge og i Hallingdal. Den økonomiske politikken, kronekursen, ønsket om vakker natur, fred og tryggleik og genuine opplevingar, er element som gjer at utlendingar dreg mot Norge. Me treng å gjere produktet vårt endå betre for å sikre at Hallingdal får sin del av veksten, men òg for å vinne kampen om norske turistar. Ingenting veks av seg sjølv. Me må gi turisten den gåsehudkjensla, som gjer at han blir forelska i Hallingdal.

Eg vil slå eit særskilt slag for kokken i dag. I denne spalta har eg skrive mykje både om lokal kultur, dialekt, mat, samferdsel og opplevingar. Eg har hylla alle som bidreg til Hallingkost. Kokken er ein krumtapp i det moderne reiselivet. På sitt beste er kokken både kunstnar, kulturarbeidar, handverkar og tryllekunstnar.

Hallingdal treng kokkar som kan byggje vidare på dei lokale mattradisjonane. Kokkar som har kjensle for det gamle og tradisjonelle, som samstundes driv nyskaping. Hallingtapas har vorte ein kjempesuksess. Utvikla av kokkar frå Hallingdal. Lat meg framheve Terje Simonsen og Jahn Birger Furuseth på Geilo, som er gode døme på kor eg ønsker meg. Eg legg til vossing og nesten-halling, Frode Aga. Me treng fleire som desse. At me har ein kokk som turistsjef på Geilo set også tydelege fotefar. Pål veit alt om maten som del av opplevinga til fjells. Både Terje og Pål er døme på at kokken kan gjere karriere utanfor kjøkkenet òg. Ove Fekene ved Hallingdal opplæringskontor minner oss om at alle som er hotellsjefar på Geilo-hotella starta som lærlingar i si tid. Veldig mange av nøkkelpersonane i reiselivet i Hallingdal, er innfødde eldsjeler og entreprenørar i næringa. Visst finns det flinke og flotte folk frå andre kantar av landet og frå andre land. Me skal alltid ønske oss dei beste, uansett kor dei kjem frå i verda. Men me treng ei grunnstamme av innfødde i næringa, som står ekstra nært det lokale og det opphavlege, og som kan stå for ein stabilitet i næringa og i lokalsamfunnet.

Det er på tide å setje i gang ein offensiv og ein framsnakk av kokkeyrket og dei andre fagdisiplinane innan reiselivet, slik at hallingungdomen ser lyset. Foreldre, skulerådgivarar og bedrifter må vise fram dei gylne moglegheitene som jobb i reiselivet kan gi. At ein kan gjere karriere heime i Hallingdal, men samstundes ta i bruk heile resten av verda som arbeidsstad, før ein kjem heim att med ny kunnskap og erfaring.

Me er avhengig av lokal råvare på alle plan. Ein halling i restauranten som kjenner lokale råvarer og lokal matkultur. Ein halling i resepsjonen som kjenner bygda og historia og det som er verdt å oppleve. Å vere arbeidsgjevar i reiselivet, der ein har flinke hallingar på menyen, vil løne seg.

Som ei understreking av at kokken openbart er som poteten og kan brukast til mangt: Ein av mine nærmaste kollegaer i Høgre, er kampanjesjefen. Fyrverkeriet av ein kar, som alltid har gode idear og som berre har himmelen som grense. Nå vi ein sjeldan gong treng å legge lista på eit litt meir nøkternt nivå, smiler han og seier; «Du må hugse på at eg fyrst og fremst er kokk, John-Ragnar.» Han òg, tenkjer eg.

Det er på tide å setje i gang ein offensiv og ein framsnakk av kokkeyrket.