Daniel Kvammen og Hallingdal

Eg har alltid tenkt at store tankar treng store omgivelsar.

At for å sjå dei store linjene i livet så må ein ha tilgang på toppar. Toppar ein kan klatre opp på for å sjå ned på dei små stega me alle tek. Små steg me tek i alle retningar. Der oppe kan ein få fred til å sjå korleis desse stega passar inn i den store samanhengen.

Sjølvsagt skriv eg dette som eit metaforisk bilete, men samtidig veit eg nok med meg sjølv at denna tanken er forankra i noko meir konkret enn som så. For det er noko i dette med det store i det små. Akkurat som ein liten måsalagt stein på Hardangervidda speglar tusenvis av år med erosjon. Akkurat som Volvoen som står utafor Tunet på Geilo, kl. 00.30 på ein laurdag, representerer heile min barndom. Eller akkurat som om tåka som legg seg over bygda når dei første snøkanonane fyrer av før vinteren, representerer livsgrunnlaget for så mange av dei eg kjenner. Eg veit nok med meg sjølv at eg tenker slik fordi eg er oppvokst ved foten av fjellet.

Hallingskarvet sjølv, som rungar mektig i takt med alle naturlovane når ein går ut av døra om morgonen. Som ligg i stillheit og rugar på alle svar. Eg trur nok dette fjellet har forma meir av mitt perspektiv på livet enn eg greier å få uttrykt på papir. Frå toppen kan ein sjå klart. Ein kan sjå ned og sjå alle stega i det store biletet. Kanskje er det dette grandiose, men andektige perspektivet som gjer at eg alltid må reise heim til Geilo når eg skal skrive tekstar til musikk. Kanskje er det også derfor eg trur at dess nærmare ein kjem til kjernen i eit kvart enkelt menneske, så er det der ein vil sjå den verkeleg store sanninga om kven me er som heilheit. Det store i det små.

For Hallingdal er jo egentleg ikkje stort. Det er jo nettopp det stikk motsatte. Vegane er smale og krokete. Folketalet er lite. Alle kjenner alle (og skulle du mot formodning ikkje kjenne nokon, så kan du banne på at du veit kven mor og far til vedkommande er). Gardane i lia er små og skeive. Lydane er lune og vare. På butikken treng du aldri hugse kundenummeret ditt fordi betjeninga kan det på rams.

Kanskje er det slik at folk stort sett slit og gleder seg over dei same grunnleggjande tinga uansett kor ein reiser i verda, men eit vesentleg avtrykk slår meg alltid med min dal. Hallingdal er kanskje liten av vekst, men alltid stor i form av hjarte og sinn. Kanskje fordi ingenting er usynleg i ein dal som denna. I eit lite samfunn der ting er transparent og forståeleg. Kvar bygd ein eigen planet, kvar person eit eige land. Me tek vare på kvarandre, me er beint fram. For vissheita om ustyrleg vêr og vind har lært å halde uss for god for livets trivielle avkøyrsler.

Eg liker og tenke på Hallingdal som ein av dei aller finaste Frank Sinatra-melodiane. Slik som eit grandiost strykearrangement buldrar fjellet og naturen, i lag med ein nydeleg reinspikka melodi i midten. Som fortel om levd liv, forsiktig framtoning og store perspektiv. Det store i det små.

Hallingdal i hjarta.